Guerrero, psychoterapeuta: „Jeśli syn jest zły tylko na swoją matkę, oznacza to, że jest ona jego bezpieczną przystanią”.

Wiele matek w Hiszpanii zastanawia się , dlaczego ich dziecko denerwuje się na nie bardziej niż na przykład na ojca lub innych członków rodziny. To pytanie, które na pierwszy rzut oka wydaje się nieistotne, ma głębsze znaczenie, niż nam się wydaje i sprawia, że wiele z nich zastanawia się, czy są dobrymi matkami .

„Jeśli dziecko złości się tylko na matkę , oznacza to, że jest ona jego bezpieczną przystanią ” – mówi Rafa Guerrero, psycholog, doktor pedagogiki i jeden z czołowych ekspertów w dziedzinie przywiązania u dzieci w naszym kraju. To pozornie sprzeczne stwierdzenie zawiera w sobie ważną prawdę emocjonalną: stabilna, obecna i bezpieczna postać matki staje się jedynym miejscem, w którym dzieci czują się swobodnie i mogą wyrażać swoje najintensywniejsze emocje, w tym gniew, bez żadnych filtrów. Innymi słowy, to właśnie z matkami dzieci zazwyczaj wyrażają swoje najbardziej autentyczne i prawdziwe „ja”, ponieważ czują się bezpieczniej i bardziej chronione.

Co robić podczas pierwszej miesiączki mojej córki (a czego nie robić) – według eksperta

Przez lata wiele matek doświadczało frustracji związanej z faktem, że ich dzieci, zwłaszcza te w wieku niemowlęcym i nastoletnim, zachowują się najgorzej tylko w ich obecności , podczas gdy poza domem, w szkole lub wśród innych ludzi, te same dzieci zachowują się zaskakująco poprawnie. Zrozumienie przyczyn takiego zachowania może pomóc matkom uniknąć frustracji.

Dlaczego dzieci denerwują się bardziej na swoje matki

To, że chłopcy denerwują się bardziej na matki, nie jest kwestią prawdopodobieństwa ani niczego podobnego. Ma to dość zrozumiałe wytłumaczenie: to przy matkach czują się najbezpieczniej i mogą swobodnie wyrażać swoje uczucia.

Co więcej, zdaniem Rafaela Guerrero, nie należy tego interpretować jako porażki rodzicielskiej, lecz raczej jako wskaźnik sukcesu: dziecko postrzega matkę jako bezpieczną bazę . To właśnie dlatego, że jej ufa, odważa się wyrazić to, co tłumi w innych środowiskach. Gniew jest zatem ważną emocją, sygnałem, że coś wymaga uwagi, a nie zachowaniem, które należy automatycznie tłumić karą.

Koncepcja „bezpiecznej przystani”, jak nazywa się matkę w takich sytuacjach , wywodzi się z teorii przywiązania Johna Bowlby'ego, która głosi, że wczesne więzi emocjonalne z opiekunami (zazwyczaj z matką) są kluczowe dla rozwoju emocjonalnego dziecka. Dziecko z bezpiecznym przywiązaniem wie, że może wrócić do tej „bezpiecznej przystani” w razie potrzeby, nawet jeśli jego zachowanie nie jest optymalne.

Bycie miejscem powrotu ma ogromne znaczenie emocjonalne dla matek. Wymaga obecności, cierpliwości i niemal nieskończonej zdolności do wspierania. Ale wymaga również współczucia dla samej siebie: zrozumienia, że nie chodzi o bycie idealną , ale o bycie wystarczająco dobrą, by przetrwać emocjonalne burze swoich dzieci, nie popadając w poczucie winy ani obwiniania.

Warto zauważyć, że może to również dotyczyć ojca , zwłaszcza w rodzinach, w których oboje rodzice są odpowiedzialni za wychowanie dzieci. Innymi słowy, kiedyś wydawało się to zadaniem zarezerwowanym raczej dla matki, ale wraz z wejściem kobiet na rynek pracy oboje rodzice są odpowiedzialni za dzieci, więc oboje stają się punktem odniesienia i „bezpieczną przystanią”.